കൃഷ്ണാ ...

എപ്പോഴാണ് നിന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാതെയുള്ള
ആ കള്ളച്ചിരി എന്നെ ആകർഷിച്ചു തുടങ്ങിയത് ?
ആ നുണക്കുഴികളിൽ ഞാൻ ഒരു സമുദ്രത്തിന്റെ
ചുഴികൾ കാണാൻ തുടങ്ങിയത് , കണ്ണുകളിൽ
എന്നോടുള്ള പ്രണയത്തിന്റെ നീലിമയുടെ 
ആഴം അളക്കാൻ തുടങ്ങിയത് ?
നിന്റെ കവിതകളിൽ ഞാൻ എന്നെ
വായിച്ചു തുടങ്ങിയത് എപ്പോഴാണ് ?
എന്റെ രാധാകൃഷ്ണ പ്രണയം നീ
മാത്രമെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞത് !
ദേവകളുടെ ദുന്ദുബികളിൽ
യക്ഷകിന്നരഗന്ധർവ്വന്മാരുടെദേവസന്ഗീതത്തിൽ
ഓടക്കുഴൽ വിളി നാദങ്ങളിൽ എല്ലാം മറന്നു
നമ്മൾ വൃന്ദാവനത്തിൽ ആടിപ്പാടി രാസലീലകളിൽ മുഴുകി
കടന്ബിന്റെ ചുവട്ടിൽ കാളിന്ദി തീരത്തിൽ
വൃന്ദാവന നികുന്ജങ്ങളിൽ, നീ എന്റെ മടിയിൽ
തല വച്ച് കിടന്നു എന്റെ പാട്ട് കേട്ട് മതി മയങ്ങി ..!
അപ്പോഴൊക്കെയും നീ ഞാനും ഞാൻ നീയും അല്ല
നമ്മൾ ഒരൊറ്റ അംശത്തിൽ നിന്ന് രണ്ടായി
ഉയിർകൊണ്ടവർ എന്നും നാം തിരിച്ചറിഞ്ഞു ...!