മഴസന്ധ്യ

മഴനൂലുകൾ പെയ്തിറങ്ങുന്ന ഒരു സന്ധ്യയിലാണ്
നാം ആദ്യം കാണുന്നതും അവസാനം പിരിയുന്നതും
ഇതിനിടയിൽ അറിഞ്ഞതും പറയാതെ പോയതും
നമ്മുടെ സ്നേഹബന്ധത്തിൽ ഉടലെടുത്ത ആ
മൃദുവികാരം മാത്രമായിരുന്നു, നാം കണ്ടില്ലെന്നു 
നടിച്ചതും പ്രണയം എന്നതൊന്നു മാത്രമായിരുന്നു
എന്തിനായിരുന്നു അതൊക്കെയും മറച്ചു വച്ചതും
ഒന്നും മനസ്സിലാക്കിയില്ലെന്നു നടിച്ചതും ..?
അവസാനം കരയുന്ന പ്രകൃതിയെ സാക്ഷിയാക്കി
നിന്നോട് യാത്ര ചൊല്ലാൻ വരുമ്പോൾ, എന്നിലെ
ഉള്ളിലെ നീറ്റൽ പോലെ ആ സന്ധ്യയും വിതുമ്പുന്നു .
ഈയൊരു വേർപിരിയലിനു വേണ്ടി മാത്രമാണോ
നാം അന്ന് ആ നനഞ്ഞ സന്ധ്യയിൽ കണ്ടുമുട്ടിയത്‌ .
നിന്റെ ചുണ്ടുകളിൽ അവസാനമായി എന്നോട്
പറയാൻ ബാക്കി വച്ച ആ വാക്കുകൾ ഞാൻ
വായിച്ചെടുക്കുമ്പോൾ നിന്റെ മുഖത്തും
ഞാൻ കാണാൻ കൊതിച്ച ആ പ്രണയഭാവം..!
അവിടെ വച്ച് നിന്റെ ദേഹം കത്തിയമരുന്നതും
നിന്റെ ദേഹി എന്നിലേക്ക്‌ ആവേശിക്കുന്നതും
ഒരു ഉന്മാദമെന്നിൽ പടരുന്നതും ആത്മഹർഷത്തോടെ
അറിയുമ്പോളൊന്നു കൂടി ഞാനറിഞ്ഞു എന്റെ പ്രണയം
എന്നെ വിട്ടു പോകാതെന്റെ കൂടെത്തന്നെയുണ്ടെന്നും
ഭൂമിയിൽ പ്രണയത്തിനു മരണമില്ലെന്നും
പ്രണയമാണ്‌ ശാശ്വതസത്യമായ വികാരമെന്നും ..!